19 تانکه آیانی اَرواها چه مرکا برَکّێنیت و مان ڈُکّالا زندگِش بداریت.
آ همایان وراکَ دنت که آییئے تُرسِش دلا اِنت، وتی اَهد و کَرارا تان اَبد یاتَ کنت.
ورناێن شێر مهتاج و شدیگَ بنت، بله هُداوندئے شۆهاز کنۆکان چه نێکیا هچ کمّیے نێست.
بلاه و مسیبتانی وهدا بزّگ و شرمندگَ نبنت و کهتی و ڈُکّالئے رۆچان سێر و آبادَ بنت.
هُدائے سرا تئوکل کن و نێکیئے راها گر، وتی مُلکا جهمنند بئے و وپاداریئے رَندگیر.
هچ کَزا تئیی سرا سرزۆرَ نبیت و هچ بلاه تئیی گِدانئے نزّیکا نئیئیت.
من آیان اَبدمانێن زِندَ بَکشان و آ هچبرَ نمرنت. کَسّ آیان چه من پَچ گپتَ نکنت.
من و پت یکّ اێن.“
وهدے پِتْرُسا هۆش کرت، گوَشتی: ”نون من په دلَ زانان که هُداوندا وتی پرێشتگ راه داتگ و منا چه هیرودیسئے دستا و چه هما بد و بلاهان رَکّێنتگ که یَهودی آیانی وداریگ و رهچار اَتنت.“
