3 وهدے چُپّ و بێتئوار اتان هَڈّ و بندُن پوسّان اتنت، چه سجّهێن رۆچئے زاری و پریاتان.
او منی هُدا، او منی هُدا! تئو چیا منا تهنا اِشت؟ په چے چه منی رَکّێنگا دور ائے، چه منی آه و پِریاتان سکّ جتا ائے.
چه تئیی گَزبا منی جسم و جانا هچ دْراهیے پَشت نکپتگ و چه گناها، مان هَڈّان هم سلامتیے.
من آجز آن و درُشگ بوتگان، چه دلئے آشۆپا نالان.
بِلّ که شادهی و شادمانیا بِشُکنان، بِلّ آ هڈّ که تئو درُشتگ‌انت گَل و بال ببنت.
هُداوندا! منی سرا رهم کن چیا که گیمّرتگان. او هُداوند! منا دْراه بکن چیا که جسم و جانُن پرێشان اِنت.
