20 منی اَرواها چه زَهم و شمشیرا برَکّێن و منی زندگیا چه کُچکانی زُلم و زۆراکیا.
او هُداوند! جاه جَن، اِشانی دێما در آ و زمینا بجنِش، گۆن وتی زَهما منا چه بدکاران برَکّێن.
او هُداوند! تان کدێنَ نندئے و چارئے؟ منی اَرواها چه آیانی سِتما برَکّێن، منی یکّێن زِندا چه شێرانی دپا.
آ سجّهێن که منی کۆشئے رندا اَنت و منی مرکا لۆٹنت سرجهل و شرمسار باتنت، آ که منی سیه‌رۆچیئے پدا اَنت پُشتا برئوات و رسوا باتنت.
نزّیک بیا و منا برَکّێن، دژمنانی سئوَبا منا بمۆک.
او هُداوند، منی هُدا! اگن من چُشێن کارے کرتگ و دستُن گناهێا مێن اِنت،
آ که منی کۆشئے رندا اَنت، سرجَهل و شرمسار باتنت، آ که منی بربادیا گَلَ بنت، پد بکنزات و رسوا باتنت.
