5 اے سجّهێن، هُداوندئے ناما ستا بکناتنت، چێا که چه هماییئے هُکما جۆڑ بوتگ‌اَنت.
هُدایا گوَشت: ”آپانی نیاما کُبّهے ببیت که آپا چه آپا جتا بکنت.“
او هُداوندئے پرێشتگان! شما، او زۆراوران که آییئے هبران برجاهَ دارێت و آییئے پرمانبرداریا کنێت! هُداوندا بنازێنێت.
دریا هُداوندئیگ اِنت که وت اَڈّی کرتگ، هُشکێن زمین هم هماییئے دستان جۆڑ کرتگ.
”مئے هُداوند و مئے هُدا! تئو شان و شئوکت، اِزّت و زۆرَ کرزئے، چێا که تئو سجّهێن چیزّ اَڈّ کرتگ‌اَنت و سجّهێن چیزّ چه تئیی واهگا جۆڑ بوتگ و هست‌اَنت.“
