1 هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. چه آسمانان هُداوندا بنازێنێت، برزێن جاگهان آییا ستا کنێت.
او هُداوندئے سجّهێن جۆڑ کرتگێنان، هر جاگه که آییئے بادشاهی برجاه اِنت! هُداوندا بنازێنێت. او منی اَرواه! هُداوندا بنازێن.
هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا. او منی ارواه! هُداوندا بنازێن.
آسمان و زمین آییا بنازێننت، دریا و آییئے تهئے سجّهێن سَهدار.
او هُداوند! آسمان تئیی اجبێن کاران ستا کنت و تئیی وپاداریا هم، پاکێنانی دیوانا.
ایسّائے پێش‌رُمب و پدرُمبێن مردم، کوکّار کنانا گوَشگا اَتنت: ”هوشیانا، او داوود بادشاهئے چُکّ! مبارک بات هما که په هُداوندئے ناما کئیت، هوشیانا، بُرزین اَرشا.“
