14 هرکَس که کپیت، هُداوند آییا داریت و هرکَس که لگَتمال اِنت، هُداوند آییا چستَ کنت.
منا مُهر بدار که بِرَکّان، مُدام تئیی هُکمانی زِگرا کنان.
هُداوند کۆرانی چمّان پچَ کنت، هُداوند همایان چستَ کنت که لگَتمال اَنت، هُداوند پهرێزکاران دۆستَ داریت،
تُرے بٹَگلیت، زمینا نکپیت، چیا که هُداوند آییئے نگهپان اِنت.
پوره کُمپ و دوتل آن، سجّهێن رۆچا ماتم کنانا گردان.
او منی اَرواه! چیا گیمّرتگئے؟ چیا منی دل و درونا پرێشان ائے؟ اۆست و اُمێت هُدائے سرا بکن، چیا که نۆکسرا هماییا نازێنان، وتی رَکّێنۆک و
وهدے گوَشتُن: ”منی پاد ٹگلگا اِنت“، تئیی مِهرا، او هُداوند، منا چه کپگا داشت.
