7 دستا چه بُرزاد شهار، منا آزات کن و برَکّێن چه بازێن آپان، چه درامدانی دستان،
آ وهدا آپان مارا اێر برتگ‌اَت، هار و توپّانا مارا مان رُپتگ‌اَت،
منا برکّێن و چه درامدانی دستا آزات کن، که دپِش چه درۆگا پُرّ اَنت و راستێن دستِش چه پرێبا.
آییا چه بُرزادا دست شهارت و منا گپتی، چه زیادهێن آپا منا در آورتی و
چه زۆراورێن دژمنا رَکّێنت، چه آیان که نپرتِش منی سرا پرۆشتگ‌اَت، چیا که چه من زۆراکتر اتنت.
تان منی تئوارا اِشکننت، پرمانَ برنت، دَرامد منی دێما وتی سرا جَهلَ کننت.
چیا که بیگانگ، منی دێما په دژمنی پاد آتکگ‌اَنت و سِتمگر منی کۆشئے پدا اَنت، هما که هُدایا وتی چمّانی دێما نئیارنت. اۆشت...
اۆست و اُمێتی په هُدا بستگ، اگن هُدایا دۆست اِنت، برَکّێنیتی، چێا که گوَشتگ‌اَتی: ’من هُدائے چُکّ آن.‘“
نون پرێشتگا منا گوَشت: ”هما آپ که تئو دیستنت، همۆدا که کَهبگ نِشتگ، کئوم، مُچّی، راج و زبان اَنت.
