2 هُدایانی هُدائے شُگرا بگرێت که مِهری اَبدمان اِنت.
هُدا، وتی هُدایی بارگاها برجم اِنت، ”هُدایانی“ دیوانا دادرسیَ کنت.
آ سجّهێن مردم شرمسارَ بنت که بُت سُجدهَ کننت، هما که ناهودگێن بتانی پُشتا پهرَ بندنت. او سجّهێن ”هُدایان“! آییا سُجده کنێت.
چیا که تئو، او بُرزێن اَرشئے هُداوند، سجّهێن زمینئے سرا مزن‌شان ائے، تئو سجّهێن ”هُدایانی“ سرا بالادست ائے.
نون منَ زانان که هُداوند چه آ دگه سجّهێن هُدایان مستر اِنت. چێا که وتی مهلوکی چه گُروناکێن مِسریانی زُلم و زۆراکیان رَکّێنت.“
بادشاها گۆن دانیالا گوَشت: ”بێشک تئیی هُدا، هُدایانی هُدا اِنت و بادشاهانی هُداوند اِنت و رازانی پدّر کنۆک، چێا که تئو اے راز پدّر کرت کرتگ.“
