6 هُداوندا نازێنان، که مُدام منی سرا مهربان بوتگ.
پدا آرام بئے، او منی اَرواه، که هُداوند په تئو مهربان بوتگ.
گۆن تچکێن دلێا تئیی شُگرا گِران، وهدے تئیی آدلێن پرمانان دَر بَرانَ بان.
او هُداوند! گۆن وتی زۆر و توانا اَنچش مزن‌شان باتئے. تئیی واک و کدرتا ستا کنێن و نازێنێن.
هُداوند منی زۆر و اسپر اِنت، دلُن آییئے سرا تئوکلَ کنت و مَدَتُن رَستگ. دل چه شادمانیا سررێچ اِنت و گۆن وتی سئوت و نازێنکان آییئے شُگرا گران.
کئوم، وتی هما کۆتکگێن کَلّا کپتگ‌اَنت، آیانی پاد هما داما بند گپتگ و پَسّتگ‌اَنت که وتِش چێر کرتگ‌اَت.
