94 منا برَکّێن که تئییگ آن تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
گۆن تئو پریاتَ کنان: ”منا برَکّێن“ و من تئیی پرمانانَ مَنّان.
منی نالَگ ترا سر بات، وتی کئولئے هسابا منا برَکّێن.
تئیی دست په منی کُمکّ کنگا تئیار بات که من تئیی رهبند گچێن کرتگ‌اَنت.
منا، وتی رهبندانی راها سرپد کن و من تئیی باکَمالێن کارانی سرا پِگرَ کنان.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
په آسودگیَ گردان، که تئیی رهبندانی شۆهازا بوتگان.
رَکّێنۆک هُداوند اِنت، تئیی برکت تئیی کئوما برسات! اۆشت...
منی زِندئے نگهپانیا بکن که تئیی دۆستدار آن، وتی هزمتکارا برَکّێن که تئیی سرا تئوکلَ کنت.
