92 اگن تئیی شَریَت منی شادمانی مبوتێن، من مسیبتانی تها گار و گُمسار بوتگ‌اَتان.
سکّی و سۆری منی سرا آتکگ‌اَنت بله تئیی هُکم منی شادمانی اَنت.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.
سکّی و سۆریان منی تسلّا همِش اِنت، تئیی کئول منا زندگَ داریت.
تئیی رهمت منا سَر باتنت تان زندگ بمانان، که تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
دلجم آن که هُداوندئے نێکیا زندگێنانی زمینا گندان.
هر چیزّے که پێسرا نِبیسگ بوتگ، په مئے تالیما بوتگ، تان گۆن پاکێن کتابئے بَکشتگێن سَبر و دِلبڈّیا مارا اُمێت برسیت.
