54 تئیی هُکم منی سئوت بوتگ‌اَنت هر جاگه که نندۆک بوتگان.
آکوبا پسّئو دات: ”منی زندئے مُساپریا سَد و سی سال اِنت. منی اُمر مزن نه‌اِنت و منی سال په سکّی و سۆری گوَستگ‌اَنت. چه منی پت و پیرُکانی مُساپریئے سالان کمتر اَنت.“
او هُداوند! په چے دور اۆشتاتگئے؟ چیا وتا سکّێن ساهتان چێرَ دئیئے؟
هُداوندئے مِهرا تان اَبدَ نازێنان چه وتی زبانا، تئیی وپاداریئے کِسّها سجّهێن نسلان سرَ کنان.
