174 او هُداوند! په هما نجاتا تلوَسَگا آن که چه تئیی نێمگا اِنت و تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
او هُداوند! وداریگ آن که تئو برَکّێنئے.
هما که واهگی گۆن هُداوندئے تالیما اِنت و رۆچ و شپ آییئے تالیمئے سرا پِکرَ کنت.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
من تئیی هبرئے سرا شادهیَ کنان هما مردمئے پئیما که پُلِتَگێن مالے بِرَسیتی.
تئیی پرمان منی شادمانی اَنت، په من سۆج و سَلاه اَنت.
تئیی مِهر منا سَر بات، او هُداوند، و هما نجات هم که تئو کئول کرتگ.
چه تئیی هُکمان شادمان آن، که منا دۆست اَنت.
تئیی رهمت منا سَر باتنت تان زندگ بمانان، که تئیی شَریَت منی شادمانی اِنت.
منی اَرواه په هما نجاتا تلوسیت که چه تئیی نێمگا اِنت، من وتی اۆست و اُمێت گۆن تئیی هبرا بستگ.
من دودِل آن، منی اَرمان اِنت که برئوان و گۆن مَسیها یکجاه ببان، چێا که اے سکّ باز گهتر اِنت،
