162 من تئیی هبرئے سرا شادهیَ کنان هما مردمئے پئیما که پُلِتَگێن مالے بِرَسیتی.
تئیی پرمان مُدام منی میراس اَنت، منی دلئے شادمانی اَنت.
چه تئیی پرمانانی منّگا انچۆ شادانَ بان که چه مزنێن گنجێا.
چه تئیی دپا در آتکگێن شَریَت په من چه هزاران تِلاه و نُگرها شرتر اِنت.
