153 منی سکّی و سۆریان بچار و منی سرا رهم کن که تئیی شَریَتُن نشمُشتگ.
هرچُنت که مُدام مرکئے پنجگا آن، بله تئیی شَریَتا بێهئیالَ نکنان.
هرچُنت که من کم‌اَرزش و هکیرے آن، بله اَنگت تئیی رهبندانَ نشَمۆشان.
بچار تئیی رهبند منا چۆن دۆست اَنت، وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار، او هُداوند!
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
چۆ گارێن پسێا دَرپَدَر بوتگان. وتی هزمتکارا شۆهاز کن که من تئیی هُکم نشَمُشتگ‌اَنت.
تئیی هُکم منا چه منی دژمنان داناترَ کننت، که مدام گۆن من گۆن اَنت.
منی دژمنان بچار که چینچُک باز اَنت و چه من چۆن په کَهر نپرتَ کننت.
او هُداوند! منی سرا رهم کن، هما آزاران که چه دژمنانی دستا منا رسنت بچار، تئو که چه مرکئے دروازگان منا سرپرازَ کنئے،
