149 او هُداوند! منی تئوارا وتی مِهرئے هسابا گۆش دار، وتی هُکمانی هسابا منا زندگ بدار.
بله تئو، او هُداوند، تهنا تئو په وتی نامئیگی منی سرا مهربان بئے، چه وتی مِهرئے نێکیا منا برَکّێن.
منی هکّئے دێمپانیا بکن و منی پُشت بئے، وتی کئولئے هسابا منا زندگ بدار.
تئیی رهمت سکّ باز اَنت، او هُداوند! وتی شَریَتئے هسابا منا زندگ بدار.
من هاکان وپتگان، منا وتی لَبزئے هسابا زندگ بدار.
په تئیی رهبندان هُدۆناک آن، چه وتی اَدلا منا زندگ بدار.
وتی مِهرئے هسابا منا زندگ بدار و چه تئیی دپا در آتکگێن هُکمانی رَندگیریا کنان.
او هُدا! په وتی مِهرا بچار و منی سرا رهم کن! چه وتی بێکِساسێن رهمتان ناپرمانیانُن گار کن.
منی نێمگا دلگۆش کن و پَسّئو دئے، وتی نالگ و زنگان پرێشان آن.
او هُدا! وهدے نالان و پریاتَ کنان، منی تئوارا بِشکُن و زندا چه تُرسناکێن دژمنان برَکّێن.
او هُداوند! منی پسّئوا بدئے که تئیی رهمت باز اَنت، وتی رهمتانی کِساس و هسابا، وتی دێما گۆن من بترّێن.
