109 هرچُنت که مُدام مرکئے پنجگا آن، بله تئیی شَریَتا بێهئیالَ نکنان.
منا مُهر بدار که بِرَکّان، مُدام تئیی هُکمانی زِگرا کنان.
من سکّ دێر اِنت زانتگ، تئو وتی پرمان برجم داشتگ‌اَنت که اَبدی ببنت.
چه تئیی هُکمان شادمانَ بان و تئیی هبرا نشمۆشان.
چۆ مَشکێا آن که دوتّانی تها هُشک بوتگ، بله تئیی هُکمُن نشَمُشتگ‌اَنت.
اَنچُش که نِبیسگ بوتگ: تئیی سئوَبا سجّهێن رۆچا گۆن مَرکا دێم په دێم اێن و کُربانیگێن پَسانی پئیما هساب آرگَ بێن.
