3 چێا که منی رۆچ چۆ دوتّا گارَ بنت و هڈّ چۆ رۆکێن اِشکرا سُچنت.
چۆ مَشکێا آن که دوتّانی تها هُشک بوتگ، بله تئیی هُکمُن نشَمُشتگ‌اَنت.
دێما چه من چێر مدئے، وتی هزمتکارا گۆن هِژم پِر مترّێن، تئو که منی مَدَتکار بوتگئے. او منی رَکّێنۆکێن هُدا! منا دئور مدئے و یله مکن.
چیا که زِندُن گَمان وارتگ و اُمر نالگان، چه منی گناها، تاگتے په من پَشت نکپتگ و هَڈّ و بندُن پوسّان اَنت.
په راستی منی تلار و کلات ائے، په وتی نامئیگی منا راه سۆجَ دئیئے و رهشۆنیَ کنئے.
بله بدکار گارَ بنت، هُداوندئے دژمن چَراگاهئے سبزگانی پئیما گار. هئو! زیانَ بنت، دوتّئے پئیما زیان.
چه تئیی گَزبا منی جسم و جانا هچ دْراهیے پَشت نکپتگ و چه گناها، مان هَڈّان هم سلامتیے.
شما همینچُک هم نزانێت که باندا چے بیت. شمئے زِند چیّے؟ شما باپ و هُرمئے پئیما اێت که دمانُکێا گِندگَ بیت و پدا گارَ بیت.
