26 اے پئیما وهدے من پدا شمئے کِرّا کایان، گڑا شما منی آیگئے سئوَبا ایسّا مَسیها گێشتر ستا و سَنا کرتَ کنێت.
شما هم نون همے ڈئولا گمیگ اێت، بله من شمارا پدا گندان و آ وهدی شما گَلَ بێت و شمئے وشّیا هچکَس پَچ گپتَ نکنت.
تان اے وهدی شما هچّ چیزّ منی نامئے سرا نلۆٹتگ، بلۆٹێت تانکه شمارا برسیت و شمئے شادمانی سَرجم ببیت.
هرکَس وتی جندئے کاران بِچاریت. گڑا آییئے پهر کنگئے سئوَب، آییئے وتی جندئے کارَ بنت، گۆن دگرێئے کاران دێم په دێمِشَ نکنت.
نون، او منی براتان! شادمانی بکنێت که شما هُداوندئیگ اێت. په من اے هبرانی پدا نبشته کنگ هچّ گران نه‌اِنت و اے هبر په شما اێمنیَ کارنت.
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،
من هُداوندئے ناما سکّ باز شادمانیَ کنان که نون گُڈسرا شما پدا منی هئیالداری بِندات کرتگ. هئو، شما پێسرا هم منی هئیال داشتگ، بله شمارا مۆه نرستگ.
مُدام شادمانی کنێت که شما هُداوندئیگ اێت. من پدا گوَشان، شادمانی کنێت.
