37 دێر نگوَست که مزنێن سْیَه‌گواتێا سر کرت و مستێن چئول و مئوجان بۆجیگ چه آپا پُرّ کرت.
آیان چه مردمان رُکست گپت، هما بۆجیگا که ایسّا نِشتگ‌اَت سوار بوتنت و ایسّااِش گۆن وت برت. دگه لهتێن بۆجیگ هم آیانی همراه اَت.
ایسّایا، سَرجاهے سرئے چێرا اَت و بۆجیگئے پُشتی نێمگا، واب اَت. گڑا مریدان، چه وابا آگه کرت و گوَشتِش: ”او استاد! ترا مئے هئیال هچّ گوَر نه‌اِنت که ما اێر بُکّگی و مِرَگی اێن؟“
بله آپ اے جاگها تَلگ اَت، پمێشکا بۆجیگئے دێمی نێمگ رێکانی تُمپێا مێن شت و پُشتی نێمگ چه مستێن چئولانی زۆرا پرُشگا لگّت.
