40 وهدے پِر ترّت، دیستی پدا واب اَنت. آیانی چمّ رُهێزگ و وابێنگ اَتنت و نزانتِش آییا چے پَسّئو بدئینت.
یَهودایا گوَشت: ”منی واجه! ما گۆن تئو چے گوَشتَ کنێن؟ چے بگوَشێن؟ چِه پئیما وتی بێمئیاریا پێش بدارێن؟ هُدایا تئیی کَسترانی رَدێن کار پاشک کرتگ. منی واجه! نون ما تئیی گُلام اێن. مئے جند هم و هما مردم هم که پیاله آییئے کِرّا در کپتگ.“
یکّ برے پدا په دْوا کنگا شت و هما دْوایی کرت.
سئیمی رَندا، پدا مریدانی کِرّا آتک و گوَشتی: ”اَنگت هم وپتگ و آرام کنگا اێت؟ بَسّ اِنت! آ وهد و ساهت رَستگ. نون انسانئے چُکّ درۆهگ و گُنهکارانی دستا دئیگَ بیت.
پِتْرُس و آییئے همراه آکوب و یوهَنّا سکّ وابێنگ اَتنت، بله وهدے شَرّ آگه بوتنت، گڑا دیستِش که ایسّا په شان و شئوکتے گۆن موسّا و اِلیاسا یکجاه اۆشتاتگ.
نونَ زانێن، شَریَت هر چے که گوَشیت په هما مردمان اِنت که شَریَتئے ساهگا اَنت، تان سجّهێن دپ بند ببنت و سَرجمێن دنیا هُدائے بارگاها مئیاریگ ببیت.
