وهدے پَرزۆنَگئے سرا نِشتگ‌اَتنت و شام ورگا اَتنت، گوَشتی: ”باور کنێت، چه شما یکّے که انّون گۆن من نِشتگ و شام ورگا اِنت، منا دْرۆهیت و دژمنانی دستا دنت.“
اے هبران که منَ کنان شمئے سجّهێنانی بارئوا نه‌اَنت. آ مردم که من گچێن کرتگ‌اَنت، آیانَ زانان. بله پاکێن کتابئے اے هبر راست و سَرجم بئیگی اِنت که گوَشیت: هما کَس که گۆن من یَکجاه ورَگی وارتگ، هما منی هلاپا پاد آتکگ.
