37 اَنچُش که من شمارا گوَشگا آن، سجّهێنانَ گوَشان: هُژّار بێت!“
شما نزانێت که شمئے هُداوند کجام رۆچا کئیت. پمێشکا سار و هُژّار بێت.
تئیار و هُژّار بێت! چێا که نزانێت آ وهد و دمان کدێنَ کئیت.
شما نزانێت که لۆگئے هُدابُند کجام رۆچ و چِه وهدا کئیت؛ بێگاها، شپنێما، بامگواها یا سباهئے وهدا؟ پمێشکا سار و هُژّار بێت.
اَنچُش هم، شما انّوگێن وهدا زانێت که نون آ ساهت آتکگ که چه وابا پاد بیاێت و هُژّار ببێت. چێا که نون مئے رَکّگ چه آ وهدئے هسابا نزّیکتر اِنت که ما ائولا باورمند بوتگ‌اَتێن.
