51 ایسّایا جُست کرت: ”چے لۆٹئے؟ من په تئو چے بکنان؟“ گوَشتی: ”او استاد! منَ لۆٹان که دوبر بگندان.“
بازارانی تَرّ و گَردئے وهدا لۆٹنت که مردم آیان وشّاتک و دْرَهبات بگوَشنت و ’رَبّی‘ تئوار بکننت.
بله مئیلێت مردم شمارا ’استاد‘ بگوَشنت، چێا که شمارا تهنا یکّ استادے هست و سجّهێن یکدومیئے برات اێت.
آیانی پئیما مبێت، چێا که شمئے آسمانی پت چه لۆٹگا پێسر وتَ زانت که شمارا چے گَرَز اِنت.
بلۆٹێت، شمارا دئیگَ بیت. شۆهاز بکنێت، درَ گێجێت. دروازگا بٹُکّێت، پَچَ بیت.
آییا پَسّئو دات: ”چے لۆٹێت؟“
بارتیماووسا وتی کباه کِرّے دئور دات، کُپّی کرت و ایسّائے گوَرا آتک.
ایسّایا گوَشت: ”او مَریَم!“ مَریَما چَکّ تَرّێنت و اَرَمایی زبانا گوَشتی: ”رَبّونی!“ (بزان: او منی استاد!)
لشکرئے مسترا وَرنائے دست گپت و یکّ کِرّے برت و جُست کرت: ”ترا گۆن من چۆنێن هبرے هست؟“
په هچّ چیزّا پرێشان مبێت، بَسّ هر هالَت و جاوَرا، گۆن دْوا و دَزبندی و شُگرگزاریا وتی اَرزا په هُدایا سَر کنێت.
