20 مردا پَسّئو دات: ”او استاد! هُدائے اے هُکم و پرمانان، من چه کسانیا کاربند کنگا آن.“
وَرناێن مردا گۆن ایسّایا گوَشت: ”اے سجّهێن من کرتگ‌اَنت. دگه کجام کار پَشت کپتگ؟“
گڑا، ایسّایا په مِهرے آییئے نێمگا چارت و گوَشتی: ”ترا اَنگت یکّ کارے کنگی اِنت، برئو وتی سجّهێن مال و هستیا بَها کن و زَرّان گریب و نێزگارێن مردمانی سرا بهر کن، اے پئیما ترا آسمانی گنجے رسیت. گڑا بیا و منی رَندگیریا بکن.“
نون شَریَتئے زانۆگرا په اے سئوَبا که پێش بداریت آییا شَرّێن جُستے کرتگ، چه ایسّایا پدا جُست کرت: ”گڑا، منی همساهگ کئے اِنت؟“
یکّ وهدے من چه شَریَتا ڈنّ زِندَ گوازێنت، بله اَنچُش که شَریَتئے هُکم آتک، گناه زِندگ بوت و من مُرتان.
اگن دینی جۆش و گئیرتئے گپّ اِنت، من کلیسا آزار داتگ و اگن شَریَتئے هسابا پَهرێزکاریئے گپّ اِنت، بےائیب بوتگان.
زاهرا هُداتُرسَ بنت بله هما زۆر و واکا نمنّنت که آیان په راستی هُداتُرسَ کنت. ترا گۆن چُشێن مردمان هچّ کار مبیت.
