13 یکّ رۆچے، مردمان وتی کَسانێن چُکّ، ایسّائے کِرّا آورتنت که وتی دستا آیانی سرا بمُشیت، بله مریدان نِهرّ و هَکَّل داتنت.
لهتێنا هکّل کنانا گوَشت: ”بێتئوار بئے!“ بله آییا گێشتر کوکّار کرت: ”او داوود بادشاهئے چُکّ! ترا منی سرا بَزّگ بات.“
یوهَنّایا گۆن ایسّایا گوَشت: ”استاد! ما یکّ مردے دیست که گۆن تئیی نامئے گِرگا، چه مردمان پلیتێن روه درَ کنت، بله ما آ مَکَن و مَنَه کرت، چێا که آ چه ما نه‌اَت.“
