22 هما که دو تالانتی رَستگ‌اَت هم آتک و گوَشتی: ’او واجه! تئو منا دو تالانت داتگ‌اَت، اِش اَنت دو دگه که چه آ دوێنان من کَٹِّتگ‌اَنت.‘
وهدے هساب گِرگا لگّت، یکّ مردے آییئے دێما آورتِش که لکّانی لکّ وامدار اَت،
گڑا، ده هِزمتکاری وتی کِرّا لۆٹت و هر یکّێا یکّ اَشرپیے دات و گوَشتنتی: ’تانکه من وتی سپرا جنان و پدا کایان، شما گۆن اے زَرّان سئوداگری بکنێت.‘
