27 چێا که انسانئے چُکّ اَنچێن گِرۆکێئے پئیما کئیت که چه رۆدراتکا بگر تان رۆنِندا شهمَ دنت و گِندگَ بیت.
انسانئے چُکّ گۆن وتی پتئے مزنێن شان و مڑاها پرێشتگانی همراهیا کئیت، گڑا هرکَسا آییئے کرتگێن کارانی مُزّا دنت.
شمارا راستێنَ گوَشان، اِدا لهتێن مردم اۆشتاتگ که تان آیانی دێما انسانئے چُکّئے بادشاهی زاهر مبیت، مَرکئے تاما نچَشنت.“
گڑا، اگن وهدے مردم شمارا بگوَشنت: ’بچارێت، گیابانا اِنت،‘ اۆدا مرئوێت، یا که بگوَشنت: ’لۆگئے تها اِنت،‘ باور مکنێت.
هما وهدا که ایسّا زئیتونئے کۆهئے سرا نِشتگ‌اَت، آییئے مرید په هلوَت و اِهوتے آتکنت و جُستِش کرت: ”بگوَش بارێن، اے پرُشت و پرۆش کدێنَ بیت و تئیی بادشاهیئے آیگ و دنیائے هلاسیئے نشانی، چے اِنت؟“
هما ڈئولا که نوهئے باریگا بوتگ، انسانئے چُکّئے آیگئے رۆچ هم اَنچُشَ بیت.
آ هچّ سهیگ نه‌اتنت تان هار و توپّان آتک و سجّهێن مردمی گار و هارمَل کرتنت. انسانئے چُکّئے آیگئے وهدا هم همے ڈئولا بیت.
همے پئیما تئیار بێت، چێا که انسانئے چُکّ اَنچێن وهدێا کئیت که شما آییئے اِنتزار و وَدارا نبێت.
ایسّایا گوَشت: ”رۆباهان هۆنڈ و جاگه هست و بالی مُرگان کدۆه و کُدام، بله منا که انسانئے چُکّ آن په سرئے اێر کنگا هچّ جاگه نێست.“
شما هم سَبر کنێت و دلا ڈَڈّ کنێت پرچا که هُداوندئے آیگ نزّیکّ اِنت.
گوَشنت: ”گڑا آییئے آیگئے واده چۆن بوت؟ چه هما وهدا که مئے پت و پیرێن مُرتگ‌اَنت، هر چیزّ هما پئیما اِنت که چه جهانئے جۆڑ بئیگئے وهدا بوتگ.“
