37 گُڈسرا، وتی چُکّی راه دات، هئیالی کرت بلکێن آییئے روا بدارنت.
رندا چه پێسریگێنان گێشتر هِزمتکاری راه دات، بله باگپانان گۆن آیان هم همے ڈئولا کرت.
بله وهدے باگپانان آییئے چُکّ دیست، وت‌مان‌وتا گوَشتِش: ’باگئے میراس‌دار همِش اِنت، بیاێت بکُشێنی تان اِشیئے مِلک و میراسئے هُدابُند وت ببێن.‘
چه آسمانا تئوارے آتک: ”اے منی دۆستێن بَچّ اِنت و من چه اِشیا باز وشّ و رَزا آن.“
نون په راه دئیگا آییئے کِرّا یکّ کَسے پَشت کپتگ‌اَت، آییئے دۆستێن مردێن‌چُکّ اَت. گُڈسرا، وتی هما چُکّی رئوان دات، هئیالی کرت بلکێن آییئے روا بدارنت.
نون باگئے هُدابندا وتی دلا پِگر کرت که ’چۆن بکنان؟‘ اے رندا، وتی دۆستێن چُکّا راهَ دئیان، بلکێن آییئے روا بدارنت.
کَسّا هچبر هُدا ندیستگ، بله هما یکدانگێن چُکّ که پتئے بگلا اِنت، هماییا هُدا پَجّارێنتگ.
من اے چیزّ دیستگ و گواهیَ دئیان که آ هُدائے چُکّ اِنت.“
چێا که هُدایا جهانئے مردم همینچُک دۆست داشتنت که وتی یکّ و یکدانگێن چُکّی نَدر کرت تانکه هرکَس که هُدائے چُکّئے سرا ایمانَ کاریت، گار و زیان مبیت و تان اَبد زندگ بمانیت.
