26 وهدے گندم رُستنت و هۆشگِش آورت، کاه و زَهریچک هم رُست و مزن بوتنت.
بله وهدے مردم وپتگ و واب اَتنت، آییئے دژمنے آتک و گندمئے کِشتگێن ڈگارا زَهریچک و بَرّی کاهئے تُهمی رێتک و شت.
نون نئوکر آتکنت و گۆن وتی هُدابُندا گوَشتِش: ’او واجه! تئو وتی ڈگارا شَرّێن تُهم نکِشتگ‌اَت؟ گڑا اے زَهریچک و بَرّی کاه چه کجا آتکنت؟‘
