1 هما رۆچا، ایسّا چه لۆگا در آتک و مَزَن‌گوَرمئے کِرّا شت و نِشت.
هرکَس که منی آسمانی پتئے واهگ و رَزائے سرا کارَ کنت، منی برات، منی مات و گهار هما اِنت.“
رَندا ایسّایا مردم اِشتنت و لۆگا شت، اۆدا مرید آییئے گوَرا آتکنت و گوَشتِش: ”مارا ڈگارئے بَرّی کاه و زَهریچکئے مِسالئے مانایا سرپد کن.“
اَنچُش که ایسّا لۆگا رَست، دوێن کۆر آییئے کِرّا آتکنت. ایسّایا گۆن آیان گوَشت: ”شمارا باور اِنت که من اے کارا کرتَ کنان؟“ آیان جواب دات: ”هئو، او هُداوند!“
ایسّا، پدا گوَرمئے لَمبا شت. مردمانی مزنێن رُمبے آییئے کِرّا آتک، ایسّایا آ مردم تالیم داتنت.
