45 تئو منا نچُکّت، بله اے جنێن چه منی رَسگا تان اے وهدی، یکپئیما منی پادان چُکّگا اِنت.
آکوبا راهیل چُکّت و گۆن بُرزێن تئوارێا گرێوگی بِندات کرت.
بله ایسّو په وتی براتئے گِندُکا تچان بوت. آکوبی گوَراَمباز کرت، دَستی آییئے گردنا دئور داتنت و چُکّتی. دوێنان گرێت.
ایسّائے درۆهۆکا آیانا اے نشانی داتگ‌اَت: ”هماییا که منَ چُکّان، ایسّا هما اِنت. آییا دَزگیر کنێت.“
گۆن پاکێن چُکّگان، یکدومیا دْرۆت و درهبات بگوَشێت. مَسیهئے سجّهێن کلیسا په شما سلام دێمَ دئینت.
سجّهێن براتان په پاکدِلی بچُکّێت و سَلام سر کنێت.
