45 چه دْوایا که پاد آتک، مریدانی نێمگا پِر ترّت، دیستی که چه بازێن گَم و اَندۆهان، واب کپتگ‌اَنت.
وهدے پِر ترّت و وتی مریدانی کِرّا آتک، دیستی که آ واب اَنت. گۆن پِتْرُسا گوَشتی: ”نبوت یکّ ساهتے هم گۆن من آگه بمانێت؟
وهدے پِر ترّت، دیستی پدا واب اَنت. آیانی چمّ رُهێزگ و وابێنگ اَتنت.
وهدے ایسّا پِر ترّت، دیستی که آ واب اَنت. گڑا گۆن شَمون پِتْرُسا گوَشتی: ”شَمون! واب ائے؟ نبوت یکّ ساهتے هم آگه بمانئے؟
آ، یکّ گران و جان‌سۆچێن رنجێا دُچار اَت، پمێشکا گێشتر دْوایی کرت و آییئے هێد، هۆنئے ترَمپانی ڈئولا زمینئے سرا پِٹِّتنت.
گوَشتی: ”په چے وپتگێت؟ پاد آێت، دْوا کنێت که چَکّاسا مکپێت.“
