4 تُرے رۆچے هپت رَندا گناه بکنت و هپت رَندا تئیی گوَرا بیئیت و بگوَشیت: ’من پشۆمان آن،‘ ببَکشی.“
بله اگن تئیی هبری نمَنِّت، گڑا یکّ و دو کَس همراه بکن، چێا که هر چیزّئے راستی، گۆن دو یا سئے مردمئے شاهدیا پَدّر کنگ ببیت.
نون اگن شما وتی براتا په دل مبکشێت، منی آسمانی پت هم گۆن شما همے ڈئولا کنت.“
بله من شمارا گوَشان، گۆن وتی دژمنا مِهر بکنێت و په همایان که شمارا آزارَ دئینت نێکێن دْوا بلۆٹێت،
مئے گناه و رَدیان ببَکش، اَنچُش که ما وتی سجّهێن دئینکار بَکشتگ‌اَنت.
ایسّائے کاسِدان گۆن هُداوندێن ایسّایا گوَشت: ”واجه! مئے سِتک و باوَرا گێش کن.“
اِشیئے بدلا: ”اگن تئیی دُژمن شُدیگ اِنت، وراکی بدئے، اگن تُنّیگ اِنت، آپی بدئے، که گۆن وتی اے کارا، آییئے سرا رۆکێن جَل و اِشکر مُچَّ کنئے. “
