56 شمئے پت اِبراهێم، په همے اُمێتا شادان اَت که منی رۆچا گندیت. آییا دیست و گَل بوت.“
زمینئے سجّهێن کئوم تئیی پُشپَدئے سئوَبا برکتَ گرنت، چێا که تئو منی هبر زُرتگ.‘“
شمارا راستێنَ گوَشان، بازێن پئیگمبر و پهرێزکارێن مردمانی واهگ بوتگ که هرچے شما گِندگا اێت آیان هم بدیستێن، بله ندیستِش و هرچے که شما اِشکنگا اێت آیان هم بِشکُتێن بله نه‌اِشکتِش.
من شمارا گوَشان، بازێن پئیگمبر و بادشاهانی واهگ و مُراد همے بوتگ که هرچے شما گِندگا اێت آیان هم بدیستێن، بله ندیستِش و هرچے شما اِشکنگا اێت آیان هم بِشکُتێن بله نه‌اِشکتِش.“
ایسّایا گوَشت: ”من وَه شمارا گوَشتگ، بله شما باوَرَ نکنێت. آ کاران که من چه پتئے نێمگا کنگا آن، وت په من گواهیَ دئینت.
منَ زانان که شما اِبراهێمئے ائولاد اێت، بله منی هبران شمئے دلا جاگه نێست، پمێشکا منی کُشگئے رَندا اێت.
آیان دَرّاێنت: ”مئے پت اِبراهێم اِنت.“ ایسّایا گوَشت: ”اگن شما اِبراهێمئے چُکّ بوتێنێت، شما هما کار کرتگ‌اَتنت که اِبراهێما کرتگ.
