45 گُمان مکنێت که من پتئے دێما شمارا مئیاریگَ کنان. اے موسّا اِنت که شمارا مئیاریگَ کنت، هما موسّا که شما آییئے سرا اُمێت بستگ.
بله اِبراهێما گوَشت: ’آیانی کِرّا موسّا و نبیانی کتاب هست‌اَنت. آیان بواننت و هبرانِش گۆش بدارنت.‘
البت په هما مردما که منا نمَنّیت و منی هبرانَ نَزوریت، دادرَسے هست که آییا مئیاریگ بکنت. هما هبر که من کرتگ‌اَنت، آهِرتئے رۆچا آییا مئیاریگَ کننت.
موسّایا شمارا شَریَت نداتگ؟ اَنگت چه شما هچکَس شَریَتا دارگا نه‌اِنت. پرچا منا کُشگَ لۆٹێت؟“
گۆن اے هبرئے اِشکُنگا، ائولا کماش یکّ یکّا در آتک و شتنت و رَندا اے دگه مردم. نون بسّ ایسّا و هما اۆشتاتگێن جنێن پَشت کپتنت.
آ که شَریَتا نزاننت و چه شَریَتا ڈنّ گناهِش کرتگ، چه شَریَتا ڈَنّ تباه و بربادَ بنت و آ که شَریَتا زاننت و شَریَتئے چێرا گناهِش کرتگ، آیانی دادرسی شَریَتئے هسابا بیت.
آ که شَریَتی کارانی سرا تئوکلَ کننت، آیانی سرا نالت اِنت. چێا که پاکێن کتابا نبشته اِنت: ”هرکَس که دائِما شَریَتئے کتابئے سجّهێن نِبِشتهانی پابند نه‌اِنت و آیانی سرا کارَ نکنت، آ نالتیے.“
