39 چه آ شهرئے سامِریان بازێنێا پمێشکا ایسّائے سرا ایمان آورت که آ جنێنا گواهی داتگ و گوَشتگ‌اَت: ”هر چیزّے که من کرتگ، آییا منا گوَشتنت.“
ایسّایا وتی اے دوازدهێن کاسِد رئوان دات، کَڈّن کرت و گوَشتنت: ”درکئومانی گوَرا مرئوێت، آ شهران هم مرئوێت که اۆدا سامِری جَهمنند اَنت،
دوێن مُریدان اے هبر اِشکت و ایسّائے رَندا رئوان بوتنت.
بازێن یَهودیے که مَریَمئے کِرّا آتکگ‌اَت، وهدے ایسّائے اے کارِش دیست، آییئے سرا ایمانِش آورت.
”مردے هست، من هرچے کرتگ، آییا منا گوَشتنت. بیاێت بچارێتی، بارێن مَسیه نه‌اِنت؟“
گڑا مردم چه شهرا در کپت و دێم په ایسّایا آتکنت.
من شمارا رئوان دات که هما بَر و سَمرانی واهند ببێت که شما په آیان هچّ زهمتے هم نکَشّتگ. دگران زهمت کَشّتگ و شما چه آیانی کارا نَپ و سوتّ گپتگ.“
گڑا سامِری ایسّائے کِرّا آتکنت و دَزبندی‌اِش کرت که مئے کِرّا بدار. ایسّایا تان دو رۆچا همۆدا داشت و
گۆن آ جنێنا گوَشتِش: ”نون ما اێوکا تئیی هبرانی سئوَبا باوَر کنگا نه‌اێن، ما وت هم اے مردئے هبر اِشکتگ‌اَنت و دلجم اێن که اے په راستی جهانئے رَکّێنۆک اِنت.“
آ، سامِرَها شهرێا رَست که نامی سوهار اَت و هما ڈگارئے نزّیکّا اَت که آکوبا وتی چُکّ ایسُّپارا داتگ‌اَت.
آییئے مُرید وراکئے گِرگا شهرا شتگ‌اَتنت.
