24 هُدا روه اِنت و هرکَس که آییا پرستشَ کنت، اَلّما گۆن روه و راستی پرستش بکنت.“
هرکَس که هُداوندا تئوارَ کنت، هُداوند، آییئے نزّیکّا اِنت، هرکَس که په دل و سِتک آییا تئوارَ کنت.
آ کَس که شُگرگزاریئے کُربانیگا پێشَ کنت هما منا شان و شئوکتَ دنت، په وت راهے تئیارَ کنت و من آییا هما نجاتا پێشَ داران که چه منی نێمگا اِنت.“
هُدائے دلپسُندێن کُربانیگ، پْرُشتگێن اَرواه اِنت. او هُدا! پْرُشتگ و تئوبهکارێن دلێا تئو جَهلَ نجنئے.
اگن بدیے منی دلا بوتێن هُداوندا منی هبر گۆش نداشتگ‌اَت.
یکّ وهدے کئیت و آ وهد انّون بُنگێج بوتگ که راست و بَرهَکّێن پرستش کنۆک هُداێن پتا گۆن روه و راستی پرستشَ کننت، چێا که پت همے ڈئولێن مردمانی لۆٹۆک اِنت که آییئے پرستشا بکننت
چێا که سُنّت بوتگێن ما اێن. اے ما اێن که هُدایا چه آییئے پاکێن روهئے برکتا پرستشَ کنێن. په ما پَهر و شانے که گۆن ایسّا مَسیها هئوار اێن و مارا چه وتی جِسما، بزان چه دنیایی چیزّان اُمێتے نێست،
اَبدمانێن بادشاه، بزان هما یکّێن هُدا که نمیران اِنت و چه چمّان چێر و اَندێم اِنت، آییئے اِزّت و شئوکت اَبد تان اَبد برجاه بات. اَنچُش بات. آمین.
