6 وهدے ایسّایا گوَشت: ”من آن،“ آ مردم پُشتا کِنزت و زمینا کپتنت.
هما که چه سَهیونا نپرتَ کننت، شرمسار بات و پُشتا بکِنزاتنت.
وهدے بدکار هملهَ کننت که منی جسم و جانا بدِرّنت و اێر ببرنت، وهدے دژمن و بدواه منی سرا اُرُشَ کننت، آ وت ٹگلَ ورنت و کپنت.
آ سجّهێن که منی کۆشئے رندا اَنت و منی مرکا لۆٹنت سرجهل و شرمسار باتنت، آ که منی سیه‌رۆچیئے پدا اَنت پُشتا برئوات و رسوا باتنت.
پسّئواِش دات: ”ایسّا ناسِریئے.“ گوَشتی: ”من آن!“ ایسّائے دْرۆهۆک یَهودا هم همۆدا اۆشتاتگ‌اَت.
پدا گوَشتی: ”کئیی شۆهازا اێت؟“ آیان گوَشت: ”ایسّا ناسِریئے.“
