19 بله ایسُّپا گوَشت: ”متُرسێت. من هُدا وَه نه‌آن.
آکوب آییئے سرا زهر گِپت و گوَشتی: ”زانا من هُدا آن که تئیی دێمُن داشتگ که چُکّ مئیارئے؟“
بله نون پرێشان مبێت و وتا مئیاریگ مکنێت که شما چێا منا اِدا بها کرت. هُدایا په ساهانی رَکّێنگا منا چه شما پێسر اِدا راه دات.
گڑا برات ایسُّپئے کرّا آتکنت و پادانی کپتنت و گوَشتِش: ”ما تئیی گُلام اێن.“
شمئے نیّت منی تاوان دئیگ اَت، بله هُدائے نیّت نێک اَت. آییئے نیّت همِش اَت که بازێن مردمێئے ساه برَکّیت. اے کار، همِش اِنت انّون بئیگا اِنت.
بله ایسّایا هما دمانا گۆن آیان گوَشت: ”متُرسێت، اے من آن.“
او دۆستێن دُردانگان! هچبر بێرگیری مکنێت، کَهرا په هُدایا بِلّێت. چێا که نِبشته اِنت: ”هُداوندَ گوَشیت: ’بێرئے گِرگ منی کار اِنت، سِزا دئیۆک من آن.‘“
