18 وهدے مردم ایسُّپئے لۆگا آرگ بوتنت، تُرس و لَرز اَتنت. گوَشتِش: ”مارا هما نُگرهانی سئوَبا اِدا آورتَگِش که پێسری رندا مئے گۆنیان مان کنگ بوتگ‌اَتنت. نون اے مَرد مئے سرا اُرُش کنگ و مارا زێردست کنگَ لۆٹیت که مئے جندا گُلام بکنت و هران هم ببارت.“
گۆن یکدگرا گوَشتِش: ”اَسلا مارا براتئے هَکّان گِپتگ. ما دیست که آ چینچُک پرێشان اَت، په وتی جانئے رَکّێنگا مئے کرّا دَزبندی و پریاتی کرت، بله ما آییئے هبر گۆش نداشتنت، پمێشکا اے مُسیبت مئے سرا کپتگ.“
راها شپا گِپتنت و یکّ جاگهێا منزلِش کرت. وهدے چه آیان یکّێا وتی گۆنیئے دپ پچ کرت که په وتی هرا کاه و کدیمے بکشّیت، دیستی که منی نُگره گۆنیئے دپ دپا اێر اَنت.
گۆن وتی براتان گوَشتی: ”منی نُگرَهِش نَزُرتگ‌اَنت، اِش اَنت منی گۆنیئے تها اَنت.“ تُرسے آیانی دلا کَپت. دێمِش گۆن یکدگرا کرت و دْرَهان و لَرزانا گوَشتِش: ”اے چِه کارے که هُدایا گۆن ما کرتگ؟“
وهدے آ وتی گۆنیان هالیگ کنگا اَتنت، هر یکّێئے گۆنیا آییئے نُگرهانی تورگ مان اَت. وهدے آیان و آیانی پتا نُگرهئے تورگ دیستنت، تُرستِش.
پێشکارا هما پئیم کرت که ایسُّپا گوَشت. مردمی ایسُّپئے لۆگا آورتنت.
گڑا آ ایسُّپئے پێشکارئے کرّا شتنت و لۆگئے دروازگئے دپا گۆن آییا هبرِش کرت.
ما وَه هما نُگره که وتی گۆنیانی دپا دیستنت، آاِن هم چه کَنهانئے مُلکا پدا آورتنت. ما چۆن چه تئیی واجهئے لۆگا نُگره و تلاهَ دُزّێن؟
اۆدا که هچ تُرسے نێست اے سَکَّ تُرسنت، چیا که هُدا شمئے اَنگِرّ کنۆکانی هڈّان شِنگ و شانگَ کنت، تئو اِشان شرمندگَ کنئے، چیا که هُدایا آ چه وت دئور داتگ‌اَنت.
وهدے اے سجّهێن چیزّانی زانگئے جُهدُن کرت، په من گران اَت،
گڑا اے دگه سروزیر و والی دانیالئے هکومتی کارانی تها رَدی شۆهاز کنگا لگّتنت، بله آیان په دانیالئے اێر جنگ و مئیاریگ کنگا هچّ نیمّونے دست نکپت. آ، وپادارے اَت، چه وتی کاران نادلگۆش نه‌اَت و نه که سِلکاریے کرتی.
گۆن اے هبرانی اِشکنگا هیرودیسا گوَشت: ”اے هما یَهیا اِنت که من سر بُرِّتگ، بله نون پدا زندگ بوتگ.“
بله گناها چه هما هُکما سوتّ و پائدگ زُرت و منی دلا هر پئیمێن تَماه‌ای پێدا کرت. چێا که چه شَریَتا ڈنّ، گناه مُرتگ.
