19 تامار که لۆگا شت، وتی نِکابی کَشِّت و پدا جنۆزامی گُدی گوَرا کرتنت.
وتی جنۆزامی گُدی کشِّتنت، نِکابے پۆشِتی و تِمنَهئے راهئے سرا، اِناییمئے شهرئے دروازگئے کِرّا نِشت، چێا که آییا دیست که شێلا نون مزن بوتگ، بله اَنگت منا گۆن آییا سورِش نداتگ.
یَهودایا گوَشت: ”چے زَمانَت بدئیان؟“ تامارا گوَشت: ”وتی مُهر و مُهرئے بَندا و وتی دستئے اَسایا.“ یَهودایا اے چیزّ تامارئے دستا داتنت، گۆن آییا وپت و وابی کرت و تامار لاپ‌پُرّ بوت.
یَهودایا گۆن وتی اَدُلّامی سنگتا گوَشت که شِنکّا بر و زَمانَتئے چیزّان چه جنێنئے کِرّا پچ گِر و بیار. بله سنگتا جنێن ندیست.
