15 یَهودایا که تامار دیست، دلا گوَشتی اے کَهبگے چێا که تامارا وتی دێم پۆشِتگ‌اَت.
وتی جنۆزامی گُدی کشِّتنت، نِکابے پۆشِتی و تِمنَهئے راهئے سرا، اِناییمئے شهرئے دروازگئے کِرّا نِشت، چێا که آییا دیست که شێلا نون مزن بوتگ، بله اَنگت منا گۆن آییا سورِش نداتگ.
نزانتی که منی نِشار اِنت. همۆدا، راهئے کَشا یَهودا آییئے کِرّا شت و گوَشتی: ”گۆن من نئیائے گۆن؟“ تامارا جُست کرت: ”گۆن من که وپت و وابَ کنئے، منا چے دئیئے؟“
