11 ”اِنّه، واجه! کیمّتئے هبرا مکن. منی گپّا گۆش دار. من آ گار و ڈگار دوێن ترا داتگ‌اَنت. منی اے سجّهێن مردمانی دێما، آ ڈگار تئییگ اِنت. وتی مُردگا اۆدا کبر کن.“
اِبراهێما پدا آ مُلکئے مردمانی دێما سَر جَهل کرت و
”او منی واجه! مئے هبران گۆش دار. تئو مئے نیاما پُرواکێن شَهزادگے ائے. وتی مُردگا مئے کبرستانا، گچێنی جاگهێا کبر کن. چه ما کَسّ، ترا چه تئیی مُردگئے کبر کنگا نداریت.“
گڑا بادشاها گۆن وتی دیوانئے مردمان گوَشت: ’اَشرپیا چه اِشیا پَچ گِرێت و هماییا بدئیێت که آییئے کِرّا ده اَشرپی اَنت.‘
