10 اِبراهێما دست شهارت و کارچی زُرت که وتی چُکّا هِلارَ کنان،
بله هُداوندئے پرێشتگا چه آسمانا اِبراهێم تئوار کرت: ”اِبراهێم! او اِبراهێم!“ اِبراهێما پَسّئو دات: ”جی!“
زمینئے سجّهێن کئوم تئیی پُشپَدئے سئوَبا برکتَ گرنت، چێا که تئو منی هبر زُرتگ.‘“
وهدے هما جاگها سر بوتنت که هُدایا گوَشتگ‌اَت، اِبراهێما کُربانجاهے اَڈّ کرت، داری سر په سر کرتنت و وتی چُکّ اِساکی بَست و کُربانجاها، دارانی سرا اێر کرت.
