13 گڑا هُداوندا گۆن اِبراهێما گوَشت: ”سارَها چێا کندت و گوَشت: ’اے پیرانسَریا، په راستی منا چُکّے بیت؟‘
گڑا سارَها دلا کَندت و گوَشت: ”من پیر آن و منی واجه آجز اِنت، نون منا چِه وشّی و لِزّتے رَسیت؟“
چُشێن کارے هست که په هُداوندا گران ببیت؟ گیشّتگێن وهدا، دێمی سالا تئیی کِرّا پِرَ ترّان و سارَها مردێن‌چُکّے بیت.“
سارَها گوَشت: ”هُدایا منا ’کَندَگ‘ داتگ و هرکَس که سهیگَ بیت، گۆن منَ کَندیت.“
پدا گوَشتی: ”کئیا گۆن اِبراهێما گوَشتَ کرت که سارَه چُکّ شیرَ مێچێنیت؟ بله من په آییا مردێن‌چُکّے آورت، آییئے پیریئے رۆچان.“
آییا انسانئے بارئوا هچکَسئے گواهیئے زلورت نه‌اَت، چێا که آ، انسانئے دلئے هر هالا سهیگ اَت.
