1 سجّهێن دنیائے زُبان یکّێن اَت و لبز یکّێن اَتنت.
نوهئے مردێن‌چُکّانی کَبیله، آیانی سَر و بُنئے رِد و بندئے سرا، آیانی کئومانی هسابا همِش اَتنت. توپّانا رَند چه همِشان سجّهێن کئوم زمینئے سرا شِنگ و تالان بوتنت.
مردم که چه رۆدَراتکا لَڈِّتنت، شینارئے سرڈگارا دَشتے دیستِش و همۆدا جَهمنند بوتنت.
هُداوندا گوَشت: ”اِدا بچار، نون اے یکّێن راج و کئوم اَنت و سجّهێنانی زبان یکّ اِنت. اگن اے کارِش بِندات کرتگ، چه اِد و دێم اے هرچے کنگ بلۆٹنت، په اِشان نَبوتنیَ نبیت.
وهدے اے تئوار چست بوت، بازێن مردمے یکجاه مُچّ بوت و هئیران و هَبَکّه مَنت، چێا که هرکَس چه مریدانی دپا وتی جندئے زبانا اِشکنگا اَت.
