32 بله گندم و گَلّهئے کشار تباه نبوتنت که اِشانی مۆسم رندا کئیت.
هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”وتی دستا مِسرئے مُلکئے سرا شهار دئے که مَدَگ مِسرئے سرا اُرش بکننت و مُلکئے سجّهێن درچک و داران بوَرنت، هرچے که چه ترۆنگلا رَکِّتگ.“
موسّایا وتی دست آسمانئے نێمگا شهار دات و بَزێن تهاریێا سجّهێن مِسر تان سئے رۆچا مان پۆشِت.
مَدَگ سجّهێن مُلکا اَنچُشَ پۆشیت که کَسّ زمینا دیستَ نکنت. هرچے که چه ترۆنگلا پَشت کپتگ، مدَگِشَ وارت. تئیی هَمُک درچک و دار که زمینا رُدیت، آییا هم ورنت.
کَتّان و جئوئے کِشار تباه بوتنت، چێا که جئوا هۆشَگ و کَتّانا پُلّ جتگ‌اَت.
موسّا چه پِرئونئے کرّا شت و چه شهرا که در آتک، دستی هُداوندئے نێمگا چِست کرتنت. گْرند و ترۆنگل اۆشتاتنت و هئورا گوارگ بَسّ کرت.
