10 هُداوندا گوَشت: ”بچار، نون من اَهد و پئیمانے کنان. من تئیی سجّهێن مردمانی دێما اَنچێن اَجَبَّتێن کارَ کنان که اَنگت سجّهێن دنیایا هچّ کئوما ندیستگ و تئیی سجّهێن مردمَ گِندنت که منِ هُداوندئے کار چۆن باکَمال اِنت، همے کار که من په تئو کنانی.
هامئے سرڈگارا هئیران کنۆکێن و سُهرزِرئے کِرّا باکَمالێن کاری کرتگ‌اَت.
هما یکّێنئے شگرا بگرێت که مزنێن مۆجزهَ کنت، مِهری اَبدمان اِنت.
تئیی باکَمالێن کارانی زۆراوری هَمُک زبانئے سرا اِنت و من تئیی مزنێن کارانی جارا جنان.
اے کاری په دگه هچّ کئومێا نکرت و اے دگه کئوم آییئے رهبندانَ نزاننت. هُداوندا بنازێنێت، هَلّێلویا.
گۆن وتی باکمالێن کاران، مارا په اَدل و اِنساپ پسّئوَ دئیئے. او مئے رَکّێنۆکێن هُدا! زمینئے چار کُنڈ و دوردست‌ترێن دریایانی اُمێت گۆن تئو اِنت.
هُدایا بگوَشێت: ”تئیی کار چنکدر باکمال اَنت. تئیی واک و کدرتئے مزنیئے سئوَبا دژمن تئیی دێما هاکا کپنت.
بیاێت و بچارێت که هُدایا چے کرتگ، اَجبێن کار په بنی آدما.
او هُدا! تئو وتی پاکێن جاگها باکَمال ائے، اِسراییلئے هُدا وتی کئوما زۆر و واکَ بکشیت. هُدایا ستا و سنا بات.
هُداوندێن هُدایا ستا بات، اِسراییلئے هُدایا، اجبێن کارانی کنۆک تهنا هما اِنت.
آ هاکمانی گرورانَ پرۆشیت، زمینئے بادشاه چه آییا تُرسنت.
تئو هما هُدا ائے که اَجَبێن کارَ کنت. تئو وتی زۆر و واک سجّهێن کئومانی نیاما پێش داشتگ،
هما کار که آیانی پت و پیرێنانی دێما کرتگ‌اتنتی، مِسرئے مُلکا، زۆهانئے گیابانا.
نون هُداوندا گۆن موسّایا گوَشت: ”اے هبران نبشته کن، چێا که من همے لبز کار بستگ‌اَنت و گۆن تئو و گۆن اِسراییلا اَهد و پئیمانے کرتگ.“
موسّا تان چِلّ شپ و چِلّ رۆچا همۆدا هُداوندئے کرّا اَت، نه نانیَ وارت و نه آپ. وانِکانی سرا اَهد و پئیمانئے لبزی نبشته کرتنت، دَهێن پَرمانی نبشته کرتنت.
