14 هُداوندا اِراده کرتگ‌اَت که وتی مهلوکئے سرا بلاهے دئورَ دئیان، بله اِرادهی بدل کرت.
هُداوند پَشۆمان بوت که من دنیایا اِنسان چێا جۆڑ کرت. هُداوندئے دل سکّ پَدَرد بوت.
گڑا هُدایا گوَشت: ”گار و گُمسارِشَ کنان.“ بله آییئے گچێن کرتگێن موسّا نیاما کپت و په آیانی تباه کنگا هُدائے گزبی داشت.
گۆن آیان وتی اَهد و کراری یات کرت و چه وتی بازێن مِهرا، چه آیانی بدیان سر گوَست.
نون اگن تئیی چمّان منی کَدر و اِزّت باز اِنت، گڑا وتی راهان په من آشکار کن تانکه من ترا پَجّاه بیاران و هما اِزّت که منا تئیی چمّان هست‌اِنت، آییا برجاه داشت بکنان. بچار، اے مهلوک تئیی جندئے کئوم اِنت.“
